Θέλω πριν ξεκινήσω κείμενα που αφορούν στην παιδοφιλία και σε ότι έχει να κάνει με κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση νηπίων και βρεφών, να ευχαριστήσω την Ολίβια Γαβρίλη και τον Μάνο Αντώναρο που είναι ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ δημοσιογράφοι που μου πρότειναν το εξής:να δημοσιοποιήσω χρηστικές συμβουλές για γονείς, μετά από την εξάμηνη έρευνα που είχα κάνει με την ομάδα μου το 2003 στο τηλεοπτικό κανάλι ΣΤΑΡ, όπου κάθε μέρα στην εκπομπή «Έχω θέμα», το μοναδικό θέμα αφορούσε την παιδεραστία, το εμπόριο παιδιών και την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων στην Ελλάδα.
Όσα γράψω δεν θα είναι ευχάριστα. Πιστέψτε με, με την αρχισυντάκτριά μου τότε και την ομάδα της εκπομπής για να δούμε υλικό που είχαμε στα χέρια μας ή για να δούμε μάρτυρες κακοποίησης παιδιών ή τα ίδια τα κακοποιημένα παιδιά -ναι, ναι όπως το διαβάζετε- χρειαστήκαμε ακόμη και ψυχολογική υποστήριξη.Με αφορμή τον υποκριτικό τρόπο που πολλές εκπομπές κάλυψαν την εκπομπή της μικρής ΜΑΡΙΑΣ και επειδή ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ν” ακούω για ακόμη μια φορά το «πώς πέσαμε από τα σύννεφα», δημοσιοποιώ τα εξής.Μετά από εξάμηνη έρευνα θέλω να ξέρετε ότι:Υποψήφιο για σεξουαλική κακοποίηση και στην Ελλάδα είναι το κάθε παιδί.Η διαστροφή του ενήλικα δεν γνωρίζει κοινωνική τάξη, ούτε πνευματικό επίπεδο.Πολλοί (και ρωτήστε ψυχιάτρους για το θέμα -στην εκπομπή τότε συμμετείχε η ψυχίατρος Νίκη Μαρκογιάννη) γνωρίζουν ότι ο πατέρας που μπορεί να κακοποιεί σεξουαλικά το παιδί του μπορεί να είναι από καθηγητής πανεπιστημίου εως εργάτης.Τα παιδιά μας κακοποιούνται στην μεγάλη πλειοψηφία σεξουαλικά από ΑΤΟΜΑ ΤΟΥ ΣΤΕΝΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ (παππούδες, θείοι, εκπαιδευτικοί, γυμναστές, νταντάδες, οδηγοί σχολικών, ιερείς) όπως προέκυπτε από την έρευνα που κάναμε τότε με την βοήθεια του ηλεκτρονικού εγκλήματος και του διοικητή Μανώλη Σφακιανάκη.Τις περισσότερες φορές σε περιπτώσεις όπου το έγκλημα έχει δημοσιοποιηθεί και ο πατέρας είναι ο κακούργος, προέκυπτε -και αυτό είναι δραματικό- ότι ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ήταν τις περισσότερες φορές προσπάθεια κάλυψης του άντρα για την πράξη. Πολλές γυναίκες επέλεγαν την οδό της σιωπής, καθώς όπως υποστήριζαν οι ψυχίατροι θεωρούσαν τα παιδιά τους… «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ» της ερωτικής σχέσης που είχαν με τον άντρα τους! (!!!)Φυσικά οι βιαστές ή οι κακοποιητές παιδιών υκλοφορούν ελεύθεροι γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο το νήπιο ή το μεγαλύτερο παιδί να μιλήσει για το θέμα αυτό. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ.Οι ΘΥΤΕΣ -και αυτό ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ όλες οι μητέρες- διεγείρονται όπως ο καρχαρίας μυρίζει αίμα, όταν βλέπουν μικρά κοριτσάκια να συμπεριφέρονται όπως η Τζούλια Αλεξανδράτου και να ξεπατικώνουν συμπεριφορές όπως αυτές της Πετρούλας Κωστίδου την εποχή που έλεγε «τον καιρό». Έζησα, όπως σας έχω ξαναγράψει, εγώ η ίδια βγάζοντας τα σκυλιά μου βόλτα επτάχρονα να τραγουδάνε κάποτε το τραγούδι της Τζούλιας «Τα πάντα είναι τα λεφτά, μου το είπε και η μαμά», οι γιαγιάδες, μαμάδες να χειροκροτούν και τα νύχια των παιδιών να είναι βαμμένα ροζ.ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΘΦΕΙΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑΣτα πλαίσια της έρευνας εκείνης κυριολεκτικά μια αλυσίδα εθελοντών από την Ελλάδα και το Εξωτερικό μας βοήθησε ώστε να συλλέξουμε στοιχεία. Από την Νίκαια της Γαλλίας είχαμε έρθει σε επαφή με γυναίκες αστυνομικούς εξειδικευμένες στην κακοποίηση παιδιών, καθώς κάθε χώρα αντιμετωπίζει αυτό το τραγικό θέμα.Μια Γαλλία αστυνομικός – εγκληματολόγος μου έδειξε πώς εκπαιδεύονται οι δάσκαλοι να καταλαβαίνουν από τις ζωγραφιές των παιδιών ότι το ανήλικο είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΤΕΣΜε την ομάδα μου είδαμε ότι όταν δασκάλα σχολείου ζήτησε από παιδιά να ζωγραφίσουν την οικογένειά τους, ένα παιδάκι έδωσε στον πατέρα του την όψη ΚΑΡΧΑΡΙΑ και μέσα στο στόμα του είχε τοποθετήσει τον εαυτό του. Αυτό το παιδί το κακοποιούσε ο πατέρας. Μοναδικός τρόπος να το επικοινωνήσει η ζωγραφική.Είχαμε δει εκατοντάδες ζωγραφιές όπου ήταν πεντακάθαρο. Τα παιδιά μπορεί να μην είχαν μιλήσει ακόμη καλά, αλλά ζωγράφιζαν τέρατα, των οποίων το θήραμα ήταν τα ίδια!ΣΧΕΣΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝΤΟ FBI ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ότι σε ποσοστό 99,9 % οι άνθρωποι που κακοποιούν ζώα, δηλητηριάζουν ζώα ή καταδικάζουν ζώα σε φρικώδη θάνατο, είναι ή σίριαλ κίλερ ή βιαστές και κακοποιητές ανηλίκων. Παρακολουθώντας για χρόνια εκείνους που βασάνιζαν ζώα, βρέθηκαν οι διωκτικές αρχές να αντιλαμβάνονται ότι ΑΚΡΙΒΩΣ Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΖΩΟ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ, γιατί τα ζώα και παιδιά έχουν κάτι κοινό: ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΠΟΤΕ. Τα ζώα γιατί δεν μπορούν και τα παιδιά γιατί φοβούνται.Σήμερα θέλω να σταθώ μόνο σε αυτά ως πρόλογο. Σας προετοιμάζω ότι θ” ακολουθήσει κείμενο πολύ σκληρό με μαρτυρία κακοποιημένου σεξουαλικά παιδιού που το βίαζαν από τα τρία του χρόνια. Το πού, το πώς και το γιατί, το παρακολούθησαν τότε στο στούντιο μεταξύ άλλων και ο Πάνος Καμμένος μαζί με την δημοσιογράφο Νίνα Βλάχου και μετά από εκείνη την τραγική συνάντηση με τον Γιάννη, πήγαμε όλα τα στοιχεία στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κύριο Ληνό.
Κακοποιούνται παιδιά στην Ελλάδα; Α πα πα!
Ο Γιάννης εξομολογήθηκε στον «αέρα» της εκπομπής ότι έμαθε τι σημαίνει γ@@@@ι στα 17 του . Μέχρι τότε νόμιζε ότι όλοι αυτό κάνανε γιατί τον βιάζανε από τα τέσσερά του χρόνια.γράφει η Νανά ΠαλαιτσάκηΣήμερα, προτείνω, να διαβάσετε, πίνοντας ότι ποτό επιθυμείτε, από νερό και καφέ μέχρι φασκόμηλο.Έχω γράψει ότι στην δημοσιογραφική μου καριέρα, όπως και στην προσωπική μου ζωή, έχω τραβήξει έναν προσωπικό δρόμο ολότελα δικό μου πληρώνοντας το τίμημα τοις μετρητοίς.Το προηγούμενο κείμενο στο eimaimama.gr αφορούσε τον στρουθοκαμηλισμό μιας «αγίας κοινωνίας», η οποία «πέφτει πάντα από τα σύννεφα» όταν μαθαίνεται ότι ένα παιδί «καλής οικογενείας είναι στα ναρκωτικά», όταν μαθαίνει ότι ένας γνωστός πολιτικός δέρνει την γυναίκα του, λες και η ενδοοικογενειακή βία αφορά μόνο τις κοινωνίες των Εσκιμώων ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΑΝΑΠΕΦΤΕΙ ΜΕ ΠΑΤΑΓΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ, όταν έρχεται στην επικαιρότητα, για όσο «πουλάει στην τηλεθέαση», μια ιστορία σαν της μικρής ξανθιάς Μαρίας που βρέθηκε σε τσαντίρι.(Θα κάνω μια σύνδεση με το προηγούμενο κείμενο για όσες και όσους δεν το είχατε διαβάσει. Το 2003 η δημοσιογραφική μου ομάδα και εγώ ξεκινήσαμε από την συχνότητα του ΣΤΑΡ μια εκπομπή καθημερινή με τίτλο «ΈΧΩ ΘΕΜΑ», η οποία ασχολήθηκε για έξι συνεχόμενους μήνες με το ΕΜΠΟΡΙΟ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ. Στο προηγούμενο κείμενο έδωσα χρηστικές πληροφορίες για το ποιοι φέρονται ως ύποπτοι σε περιστατικά παιδεραστίας και για το πώς μπορούν να εντοπισθούν)Σήμερα θα παρουσιάσω την ιστορία του Γιάννη, ενός κακοποιημένου παιδιού που το βίαζαν κάθε νύχτα από τα τέσσερά του χρόνια μέχρι τα δεκαπέντε.Όσα γράφω μεταδόθηκαν από τον αέρα της εκπομπής «ΕΧΩ ΘΕΜΑ» το 2003 με καλεσμένους στο στούντιο τον Πάνο Καμμένο, την Νίνα Βλάχου και την ψυχολόγο Χαρά Νομικού και φυσικά τον ίδιο τον Γιάννη.Ο Γιάννης μου τηλεφώνησε για να παρουσιαστεί στην εκπομπή και να μιλήσει για το θέμα «κακοποιήσεις παιδιών», καθώς όπως μου είχε πει τηλεφωνικώς , παρακολουθούσε την εκπομπή και ήθελε να συμβάλει με την μαρτυρία του στο να καταλάβει ο κόσμος την έκταση του θέματος.Από το τηλέφωνο κατάλαβα ότι ήταν ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος. Τον ρώτησα αν η ιστορία που θα παρουσίαζε αφορούσε τον ίδιο. Μου είπε ότι αφορούσε έναν αδελφικό του φίλο και κλείσαμε ραντεβού για να έρθει στο στούντιο.Ο Γιάννης είκοσι χρονών πια και φοιτητής, ήρθε στο Σταρ και κάθισε μαζί με τους αναγνωρίσιμους καλεσμένους στο πλατό. Το σήμα της εκπομπής άρχισε και αφού καλωσόρισα τους τηλεθεατές, δώσαμε στον «αέρα» ένα βίντεο–μαρτυρία από νοσηλευτή που κατάγγειλε το πως παραλάμβαναν στα νοσοκομεία κοριτσάκια που είχαν βιαστεί σε ιδρύματα, εγκυμονούσαν και… τα πήγαιναν στα νοσοκομεία για απόξεση με σκοπό να τα γυρίσουν στο ίδρυμα και σε μικρό χρονικό διάστημα να τα ξαναπάνε στο νοσοκομείο για τον ίδιο λόγο!Συζητούσαμε το θέμα με την ψυχρότητα που διακρίνει όσους δεν ανήκουμε ούτε στους πρωταγωνιστές του δράματος, ούτε στους αυτόπτες μάρτυρες, ούτε στους θεραπευτές… Νομίζαμε ότι βρισκόμασταν σε απόσταση ασφαλείας από τα κτήνη που βίαζαν παιδιά και φυσικά ότι ΚΑΝΕΝΑ παιδί στον κύκλο μας ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ μαρτύρια που μόνο σε θρίλερ μπορεί ν αντέξει να υποψιαστεί άνθρωπος.Τοποθετήθηκαν στον θέμα λοιπόν όλοι, η Νίνα Βλάχου η οποία είχε σοκαριστεί και το έδειχνε, ο Πάνος Καμένος, ο οποίος υποσχόταν ότι έπρεπε ν” αλλάξει ο νόμος για την κακοποίηση των παιδιών (γεγονός που έγινε ένα χρόνο μετά) και η Χαρά Νομικού, η οποία έδινε χρήσιμες πληροφορίες μεν, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο.
Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ
Φυσικά είχα ενημερώσει το κοινό και τους καλεσμένους ότι ο Γιάννης, φοιτητής πια σε οικονομικό πανεπιστήμιο, θα μιλούσε για εμπειρία κακοποίησης φίλου του.Και του δίνω το λόγο.Από εδώ και κάτω νιώσαμε όλοι το απόλυτο τίποτα.Ο Γιάννης, αντί να μιλήσει, έσκυψε και σήκωσε και τα δυο μπατζάκια του παντελονιού του. Είδαμε τις γάμπες του γεμάτες τρύπες–πληγές που μόνο αιχμηρό αντικείμενο μπορούσε να δημιουργήσει…«Ξέρετε τι είναι αυτά κυρία Παλαιτσάκη; Η τιμωρία που μας κάνανε στο ίδρυμα, όταν δεν καθόμασταν να μας πηδήξουνε όσο συχνά θέλανε. Εμένα λοιπόν και τον διπλανό μου στο ίδρυμα, νομίζω ότι μας το κάνανε από τότε που ήμασταν τεσσάρων για να πάρουμε τα αυτοκινητάκια που φέρνανε ως παιχνίδια οι διάφοροι φιλάνθρωποι στο ίδρυμα.Ξέρετε πότε έμαθα εγώ τι σημαίνει «γαμήσι»; Στα 16 μου. Μέχρι τότε νομίζαμε με τα άλλα παιδιά ότι είναι κάτι φυσιολογικό γιατί μας το κάνανε από τότε που ήμασταν παιδάκιαΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ Ν” ΑΠΟΔΡΑΣΟΥΜΕ.Εκείνος ανέβηκε στην μηχανή του και στούκαρε σ” έναν τοίχο. Δεν άντεχε να ζει έτσι… Εγώ…τρελάθηκα… Για να μην με πιάσουν και με γυρίσουν πίσω, ανέβηκα σ” ένα δέντρο, με σκοπό ν” αυτοκτονήσω φυσικά. Φωνάξανε την πυροσβεστική.Όταν ήρθανε οι πυροσβέστες, είδα έναν άντρα πυροσβέστη που με κοίταξε τρυφερά και μου είπε «Αγόρι μου, έχεις ζωή μπροστά σου και μπορεί αν το θες ν” αλλάξεις τα πάντα. Να, δεν είσαι μόνος σου, έχεις εμάς και εγώ είμαι εδώ. Αντί να πηδήξεις, άσε με να σε πάρω αγκαλιά να σε κατεβάσω»Εκείνος ο πυροσβέστης για μένα είναι ο πατέρας μου. Έπεσα στην αγκαλιά του και ξέσπασα σε λυγμούς. Με κράτησε πάνω του σαν να ήμουνα παιδί του. Αν δεν ήταν, θα είχα αυτοκτονήσει και εγώΉρθα σήμερα να σας καταγγείλω ότι με βιάζανε, αν και ξέρανε ότι είχα αναιμία, μέχρι να λιποθυμήσω…Είμαι εδώ για να δείτε τα πόδια μου και να ξέρετε πως ό,τι λέτε, το ακούνε τα θύματα. Εγώ εξαιτίας του πυροσβέστη-πατέρα μου σώθηκα. Με κράτησε κοντά του, είχε παιδιά, μπήκα στο πανεπιστήμιο και συνεχίζω να προσπαθώ να διαχειριστώ τους δικούς μου εφιάλτες«Νομίζω ότι είναι περιττό να γράψω τι επακολούθησε στο τηλεφωνικό κέντρο, αλλά και στους καλεσμένους. Θυμάμαι ότι φωνάξαμε γιατρό καθώς η κυρία Βλάχου είχε υψηλή πίεση, ο Πάνος Καμένος μετά το τέλος της εκπομπής έκλαψε, ναι, ναι, όπως το διαβάζετε, εγώ δεν μπορούσα να κοιτάξω τον Γιάννη στα μάτια…ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ.
http://www.eimaimama.gr
Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζούνε με ένα δολάριο την ημέρα, δηλαδή με 0,78 ευρώ. Οι ζωές τους δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ από αυτές του μέσου ανθρώπου καθώς παρόλο που είναι πάμπτωχοι, παλεύουν καθημερινά και έχουν τις ευχάριστες στιγμές τους, καταφέρνοντας στο τέλος να ανταποκριθούν όσο καλύτερα μπορούν.
Ο φωτορεπόρτερ και ακτιβιστής Τόμας Ναζάριο και η βραβευμένη με Πούλιτζερ φωτογράφος Ρενέ Μπάιερ έριξαν μια ματιά στις ζωές αυτών των ανθρώπων δημιουργώντας ένα βιβλίο με δέκα κεφάλαια που φέρει τον τίτλο: «Ζώντας με ένα δολάριο την ημέρα». Οι δυο τους ταξίδεψαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μίλησαν με φτωχούς ανθρώπους που ζουν κάτω από διαφορετικές συνθήκες αλλά έχουν σαν κοινό ότι κάθε μέρα ξοδεύουν λίγα λεπτά του ευρώ.
Το βιβλίο δίνει μία γεύση για τα δεινά που περνούν αυτοί οι άνθρωποι τα οποία μοιάζουν αδιανόητα σε όλους τους υπόλοιπους που έχουν εισόδημα, γιατί λίγοι είναι οι άνθρωποι που αμείβονται από τις δουλειές τους με περίπου 30 ευρώ τον μήνα. Παρ' όλα αυτά, τα παιδιά στις φτωχογειτονιές παίζουν και δεν χάνει κανένας την ελπίδα του, ίσως γιατί αυτό είναι το μόνο που έχει μείνει σε αυτούς τους ανθρώπους.
«Η γενναιοδωρία, το σθένος και η γενναιότητα που χαρακτηρίζει όλους αυτούς τους εργαζόμενους πατεράδες και μάνες μας άφησε άφωνους» γράφει το βιβλίο. «Ελπίζω όλοι σας να δείτε τις φωτογραφίες και να αφήσετε τα στιγμιότυπα να αλλάξουν την ζωή σας».
Η τετράχρονη Μαρία Τουντόρ κοιτάει έξω από την πόρτα του σπιτιού της στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Η ίδια αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες καθώς κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο με την οικογένεια της λόγω χρεών. Πρόσφατα ο πατέρας της εγχειρίστηκε και δεν θα μπορέσει να δουλέψει ξανά. Το δωμάτιο στο οποίο ζουν δεν έχει τουαλέτα και τρεχούμενο νερό.
Η οχτάχρονη Φάτι δουλεύει μαζί με άλλα παιδιά στις χωματερές και προσπαθεί να βρει αντικείμενα που θα της χαρίσουν μερικά λεπτά του ευρώ. Η ίδια προχωράει με τον κουβά που βρήκε και δάκρυα τρέχουν στα μάτια της από τον πόνο που της προκαλεί η ασθένεια από την οποία πάσχει τα τελευταία χρόνια. Η Φάτι έχει μαλάρια αλλά αναγκάζετε να δουλεύει για να επιβιώσει. Και αυτή είναι η μόνη δουλειά που μπορεί να κάνει…
Άνθρωποι περνούν δίπλα από την 13χρονη Χουνούπα Μπέγκουμ που είναι τυφλή τα τελευταία δέκα χρόνια και ζει στο Νέο Δελχί. Η μικρή αναγκάζετε να ζητιανεύει και αυτό είναι το μόνο εισόδημα της οικογένειας της. Δίπλα της στέκεται ο εξάχρονος Σείχ που έχει πρόβλημα στον κεφάλι τους καθώς έχουν συσσωρευτεί υγρά και από πίσω είναι η 30χρονη μητέρα που πάσχει από άσθμα. Ο πατέρας πέθανε πριν από δέκα χρόνια ενώ το αναπηρικό καροτσάκι το χάρισε στην οικογένεια ένας περαστικός.
Ο 60χρονος Φάι Φάνα είχε χάσει το πόδι του το 1988 και μένει στην Ταϊλάνδη. Είναι χήρος και μεγαλώνει τα έντεκα παιδιά του μέσα σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό του. Το δικαστήριο έχει βγάλει απόφαση από το 2008 για να κατεδαφιστεί αλλά δεν έχει γίνει ακόμα.
Η δίχρονη Σαντζέτα από την Ινδία κλαίει μπροστά από την θεία της επειδή πεινάει. Η εννέα μηνών ξαδέρφη της κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της.
Περισσότερα από 19.οοο παιδιά στην Ινδία πεθαίνουν κάθε μέρα από ασιτία και από τις κακουχίες καθώς αναγκάζονται να είναι όλη την ημέρα μαζί με την μητέρα τους στον δρόμο και να ζητιανεύουν. Η θέα ενός υποσιτισμένου παιδιού προκαλεί την συμπάθεια του κόσμου που δίνει παραπάνω χρήματα. Η Σαντζέτα είναι πιο τυχερή καθώς φιλοξενείται σε ίδρυμα, μακριά από την μητέρα της που την ταλαιπωρούσε.
Η 25χρονη Τζεστίνα Κόκο μαζί με την πεντάχρονη κόρη της, Σάτα. Η μικρή έμεινε ανάπηρη από τα τρία της και εξαρτάται απόλυτα από την μητέρα της. Η μητέρα της επιβιώνει πλένοντας ρούχα και πουλώντας μπισκότα στην Λιβερία. Μάνα και κόρη έχουν μαλάρια. Η Τζεστίνα εύχεται να μπορέσει να πάρει μία αναπηρική καρέκλα, να έχει ένα μικρό δωμάτιο για να ζει και να πάει η κόρη της σχολείο. Οι δυο τους κοιμούνται στο διάδρομο ενός σπιτιού που δεν έχει ηλεκτρισμό, τουαλέτα και τρεχούμενο νερό.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο εννιάχρονος Αλβάρο Κουίσπε βοηθάει την οικογένεια του να επιβιώσει φέροντας χρήματα στο σπίτι. Κάθε πρωί βγάζει τα ζώα της οικογένειας στο βουνό, πηγαίνει σχολείο και μόλις τελειώνει τρέχει για μία ώρα προκειμένου να προλάβει να τα βάλει μέσα. Σε αυτό το μέρος της Βολιβίας, οι άνθρωποι ζουν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και στα σπίτια τους δεν έχουν ηλεκτρισμό και κρεβάτια ενώ το νερό το μαζεύουν από τα χιόνια που λιώνουν. Η οικογένεια έχει 200 δολάρια εισόδημα τον χρόνο.
Η 31χρονη Βιολίκα Γκούλιε σταματάει το μαγείρεμα της σούπας για την οικογένεια λόγω των πόνων στο στομάχι της. Η ίδια πάσχει από γαστρίτιδα και και δεν έχει καθόλου χρήματα για να κάνει θεραπεία. Το σπίτι της οικογένειας δεν έχει τρεχούμενο νερό και τουαλέτα ενώ όλοι ζουν με τον φόβο της έξωσης στην Σλατίνα της Ρουμανίας.
Η 70χρονη Ντομίνκα Ολάρι (αριστερά) και η 70χρονη Μανουέλα Αβίλε (δεξιά) χορεύουν μετά από τον θερισμό της πατάτας. Η Αβίλε έχει την Γη και η Ολάρι δουλεύει και παίρνει ως αντάλλαγμα φαγητό, στην Βολιβία.
Ο πεντάχρονος Ρούντρα και η τρίχρονη Σουχάνι ψάχνουν στους δρόμους για λίγο τσάι προκειμένου να ξεδιψάσουν. Τα δύο αδερφάκια ζουν στην Ινδία ενώ πρόσφατα χάθηκαν τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας από αρρώστια στην Ινδία.
http://www.koolnews.gr
Πού πάνε τα παιδιά όταν… χάνονται; 12 δισ.$ τα κέρδη του child trafficking – Διαβάστε τη μαρτυρία
Δεκάδες χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, το εμπόριο ανθρώπων δρα δίπλα από την πόρτα μας κι όλοι εμείς συχνά, αν δεν το τρέφουμε, υποκρινόμαστε ότι δεν το βλέπουμε.
Για τους δουλεμπόρους, τα θύματά είναι εμπορεύματα που η αξία τους μετριέται μόνο σε κέρδος. Άνθρωποι αδύναμοι, σε απόγνωση, οικονομικά απελπισμένοι, πρόσφυγες και μετανάστες που σύντομα αντιλαμβάνονται ότι αντί για όνειρο θα ζήσουν εφιάλτη. Ανάμεσά τους και εκατομμύρια παιδιά που αποτελούν τον πιο εύκολο στόχο στο κυνήγι της ανθρώπινης σάρκας.
Κάθε χρόνο στις 18 Οκτωβρίου η Πανευρωπαϊκή Ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων (EU Anti-Trafficking Day), με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει στόχο να αναδείξει την ανάγκη για πιο αποτελεσματικά μέτρα στην πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, ενός από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Εμπόριο παιδικής σαρκός
Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού που υπογράφηκε πριν από 25 χρόνια αναφέρει ότι κάθε κορίτσι και αγόρι έχει το δικαίωμα στην επιβίωση και την υγεία. Και πράγματι τα δεδομένα από τότε έως σήμερα έχουν αλλάξει. Περισσότερα νεογέννητα επιβιώνουν και το παγκόσμιο ποσοστό θνησιμότητας των παιδιών κάτω των πέντε ετών έχει μειωθεί σχεδόν 50% .
Είναι όμως αυτά τα στοιχεία αρκετά για να καθησυχάσουν τις τύψεις μας;
Για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε;
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Unicef, εκτιμάται ότι 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα trafficking κάθε χρόνο. Σχεδόν 230 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών δεν υπάρχουν επίσημα, καθώς δεν καταχωρήθηκαν κατά τη γέννησή τους. Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας δημοτικού, δεν είναι σε θέση να διαβάσουν, να γράψουν, ή να κάνουν βασικές μαθηματικές πράξεις.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNICEF, Λάμπρο Κανελλόπουλο περίπου 3.000 παιδιά μετακινούνται μέσω της Ελλάδας στο δίκτυο του trafficking.
Ο κ. Κανελλόπουλος λέει ότι η Ελλάδα αποτελεί κόμβο διακίνησης εξαιτίας της γεωγραφική της θέσης αλλά και των αναποτελεσματικών διαδικασιών πρόληψης αλλά και δίωξης του εγκλήματος. «Το σύστημα είναι γεμάτο τρύπες » υποστηρίζει .
«Συνολικά 250.000 παιδιά εξαφανίζονται κάθε χρόνο στην Ευρώπη, δηλαδή ένα παιδί κάθε δύο λεπτά», σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διευκρινίζει η η επικεφαλής της οργάνωσης Missing Children Europe, Ντελφίν Μοράλις. Ανάμεσα σ” αυτά τα εξαφανισμένα παιδιά, η μεγάλη πλειονότητα είναι φυγάδες, αλλά επίσης παιδιά που «απάγονται» από τον έναν από τους γονείς τους κατά τη διάρκεια δύσκολων χωρισμών. Οι ανησυχητικές εξαφανίσεις αντιπροσωπεύουν το 2% ως 5% των περιπτώσεων, δηλαδή από 5.000 ως 12.500 ανηλίκους.
Η Eurostat εκτιμά ότι το 15 % των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παιδιά.
- Από αυτά τα παιδιά το 2/3 είναι κορίτσια και μόνο το 1/3 αγόρια.
- Μόνο το 1-2 % των θυμάτων στην Ευρώπη διασώζονται.
- Μόνο 1 στους 100.000 Ευρωπαίους που εμπλέκονται στη διακίνηση ανθρώπων καταδικάζεται .
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι αυτά τα νούμερα αντιπροσωπεύουν ανθρώπινες ζωές και μάλιστα σε ιδιαίτερα τρυφερές ηλικίες. Τα παιδιά είναι τα πιο εύκολα θύματα στο εμπόριο ανθρώπινης σάρκας. Συχνά, οι δυνάστες τους, τα υποχρεώνουν να προβούν σε εγκληματικές πράξεις όπως είναι η οργανωμένη επαιτεία, η πορνεία αλλά και οι κλοπές καταστημάτων και σπιτιών.
Είναι υποχρεωμένα να «εργάζονται» εφτά ημέρες την εβδομάδα για να αποδίδουν στους διακινητές τα κέρδη τους ενώ σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν φυλακισμένα όταν δεν «δουλεύουν».
Ζουν όλη τους τη ζωή μέσα στο φόβο. Οι εκμεταλλευτές τους δεν απειλούν μόνο τη δική τους ζωή αλλά και των οικογένειών τους κι έτσι τα υποχρεώνουν να ζουν σαν σκλάβοι, με πολύ σοβαρές συνέπειες τόσο για την σωματική όσο και την ψυχολογική τους υγεία.
Αληθινή ιστορία: «Με πούλησαν οι γονείς μου»
Ο 23χρονος σήμερα Αλμπάν διηγήθηκε την ιστορία του στην εφημερίδα Καθημερινή. «Έχω περάσει όχι καλά», λέει σε σπαστά ελληνικά. «Όχι όπως περνάει αυτός που έχει οικογένεια».
Ήταν έξι ετών και ολοκλήρωνε την Α΄ Δημοτικού στην Αλβανία όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του στην Κορυτσά. Ζήτησε να πάρει τον μικρό, να τον φέρει στην Ελλάδα για να επαιτεί στα φανάρια και να στέλνει μέρος των κερδών στους γονείς του. Ο πατέρας του έδωσε τη συγκατάθεσή του. Ζητιάνευε σε πλατείες, δρόμους και αστικά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης και αργότερα της Αθήνας. Θυμάται τον διακινητή που τον κρατούσε να χτυπάει με ένα τηλέφωνο στο κεφάλι κάποιο άλλο αγόρι επειδή είχε επιστρέψει με πενιχρές εισπράξεις. Πότε μόνος, πότε μαζί με άλλα παιδιά, ο Αλμπάν τραγουδούσε στους δρόμους ή πουλούσε χαρτομάντιλα.
«Μια φορά που δεν είχα φέρει τα λεφτά στο σπίτι, γέμισαν έναν κουβά με νερό και με πνίγαν μέσα», λέει ο Τόνι, ένα ακόμα “παιδί των φαναριών”. «Αμα αντιδρούσαμε, μπορεί και να μας σκότωναν κιόλας. Δεν έχουν ψυχή. Τους ενδιέφερε μόνο το χρήμα». Περνούσε όλη την ημέρα στον δρόμο. Δεν ήξερε ελληνικά. Συνεννοούνταν με λίγες λέξεις και κινήσεις. Θυμάται μια μέρα να τον κυνηγούν κάποιοι άγνωστοι για τους οποίους τα άλλα παιδιά των φαναριών έλεγαν ότι έκαναν εμπόριο οργάνων.
Τα παιδιά των φαναριών
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 τα παιδιά των φαναριών, Ρομά και αλβανικής καταγωγής τα περισσότερα, υπολογίζονταν σε 3.000 μόνο στην Αθήνα.
Κάποιες εκατοντάδες από αυτά -τα πιο τυχερά θα υπέθετε κανείς- εντάχθηκαν σε πρόγραμμα προστασίας ανηλίκων των υπουργείων Δημόσιας Τάξης και Υγείας και Πρόνοιας. Στόχος ήταν η βραχύβια παραμονή των παιδιών σε δομές φιλοξενίας, η εξακρίβωση των στοιχείων τους και η συνένωση με τις οικογένειές τους.
Περισσότερα από 400 παιδιά των φαναριών εξαφανίστηκαν από το ίδρυμα «Αγία Βαρβάρα» την περίοδο 1998-2002. Κανείς δεν γνώριζε τι απέγιναν.
Ο φόβος ήταν ένας από τους λόγους που κάποια από τα παιδιά του «Αγία Βαρβάρα» κατευθύνονταν στο παράθυρο του πρώτου ορόφου και το έσκαγαν μόνα τους. Ο Αλμπάν λέει ότι αρκετά παιδιά επέστρεψαν στους διακινητές τους γιατί αγωνιούσαν μήπως πάθουν κακό οι οικογένειές τους στην Αλβανία. «Αμα είχα ένα νούμερο, ένα τηλέφωνο από τους γονείς μου να τους πάρω, θα είχα μείνει. Γιατί όλα εκεί ήτανε καλά», λέει.
Το 2004, δύο χρόνια μετά τον τερματισμό του προγράμματος, πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη ανέφερε ότι τα αγνοούμενα παιδιά ήταν 502 και εντόπισε τις αιτίες του προβλήματος στην υποστελέχωση του ιδρύματος και την πλημμελή φύλαξη των ανηλίκων.
Οι φύλακες-άγγελοι των «χαμένων» παιδιών
Η Βαλμπόνα Χιστούνα, ο Κώστας Γιαννόπουλος και ο Ηρακλής Μοσκώφ είναι τρεις από τους ανθρώπους που έχουν ταχθεί στο πλευρό των παιδιών που βρίσκονται καθ’ οδόν, υπό εκμετάλλευση, εγκαταλείπονται ή κακοποιούνται.
Το 2013 το Χαμόγελο του Παιδιού ειδοποιήθηκε για 160 περιπτώσεις εξαφανισμένων ανηλίκωνκαι ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος με περηφάνια λέει ότι το 95% των περιπτώσεων βρέθηκε έγκαιρα. Κι αυτό γιατί, όπως αναφέρει ο Εθνικός Εισηγητής για την καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων κ. Ηρακλής Μοσκώφ, στις περισσότερες περιπτώσεις οι εξαφανίσεις αφορούν «απαγωγές» από χωρισμένους γονείς ή έφηβους που αντέδρασαν με αυτό τον τρόπο στις πιέσεις των γονιών τους.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων εξαφανισμένων ανηλίκων αφορά σε εφήβους και συγκεκριμένα σε κορίτσια (13-18 ετών) τα οποία προβαίνουν σε φυγές από το σπίτι και ο βασικός λόγος είναι οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Ένας έφηβος μπορεί να φύγει από το σπίτι ανεξάρτητα από την οικονομική ή κοινωνική κατάσταση που επικρατεί.
«Σύμφωνα με τις διεθνείς αναφορές, η Ελλάδα αποτελεί κυρίως χώρα διέλευσης και προορισμού εμπορίας παιδιών, ενώ και εμείς ως οργανισμός έχουμε καταγράψει ελάχιστα τέτοια περιστατικά που μάλιστα δεν έχουν επιβεβαιωθεί από τις αρμόδιες αρχές» είπε ο πρόεδρος του οργανισμού «Χαμόγελο του Παιδιού», Κώστας Γιαννόπουλος και μαζί του συμφωνεί και ο κ.Μοσκώφ.
«Ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ένα παιδί που εξαφανίζεται διατρέχει υψηλό κίνδυνο να πέσει θύμα εκμετάλλευσης και εμπορίας καθότι απροστάτευτο, όπως επίσης και τα παιδιά που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες» λέει ο κ. Γιαννόπουλος κι επισημαίνει ότι περισσότερο κινδυνεύουν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σχέση τους με τους γονείς τους.
«Μια νέα πτυχή του προβλήματος έχει αναπτυχθεί μέσα από την κακή χρήση του Διαδικτύου. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελλοχεύουν κίνδυνοι για όλα τα παιδιά και κυρίως, όπως διαπιστώνουμε, για εφήβους που το σκάνε από τα σπίτια τους για να συναντήσουν κάποιον ενήλικο που συνήθως έχουν γνωρίσει μέσα από τα social media» εξηγεί ο κ. Γιαννόπουλος.
«Υπάρχουν τρεις βασικοί κρίκοι στο εμπόριο παιδιών» λέει ο κ.Μοσκώφ. «Είναι ο θύτης, το θύμα και ο πελάτης» εξηγεί λέγοντας ότι ο πελάτης είναι το ίδιο ένοχος γιατί αποδέχεται μια εγκληματική κατάσταση και ουσιαστικά την βοηθά να «ανθίσει».
Όπως λέει ο κ.Μοσκώφ, παλαιότερα απήγαγαν τα νεαρά κορίτσια και τα κρατούσαν σε καταστολή με ναρκωτικά και ξύλο προκειμένου να υπακούουν. Σήμερα τα «όπλα» τους είναι ακόμα χειρότερα.
«Το χειρότερο όπλο τους είναι το λεγόμενο “χαμογελαστό trafficking”. Μια διαδικασία ισοπέδωσης της αξιοπρέπειας του θύματος που σταδιακά παύει να ελπίζει και να διεκδικεί τη σωτηρία του. Μερικά ευρώ την ημέρα και ένα ρεπό, συχνά αρκούν ώστε το θύμα να μην επιδιώξει την απελευθέρωση και τη συνεργασία του με τις αρχές» εξηγεί.
Τα θύματα χωρίς να κοστίζουν αποδίδουν τα μέγιστα. Αντιμετωπίζονται, λέει ο κ.Μοσκώφ, σαν να μην υπάρχουν αφού δεν έχουν πλέον καμία ταυτότητα. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που είναι τόσο δύσκολη η εξάλειψη αυτού του εγκλήματος. Τα ίδια τα θύματα δεν αναζητούν τη σωτηρία τους σε κάποιες περιπτώσεις από φόβο και σε άλλες επειδή παρουσιάζουν το “σύνδρομο της Στοκχόλμης”, που σε κάνει να ταυτίζεσαι με αυτό που ζεις και να πιστεύεις ότι αυτό σου αξίζει. Από την άλλη πλευρά, τα ίχνη των διακινητών δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν καθώς η οικονομική ευμάρεια και τα συμφέροντα με τα οποία συνεργάζονται τους εξασφαλίζουν συχνά την υπεράσπιση του καλύτερου ποινικολόγου και τους βοηθά να παρουσιάζουν ένα άμεμπτο κοινωνικό προφίλ για τους εαυτούς τους. Και φυσικά όσο υπάρχει «ζήτηση», θα υπάρχει και «παραγωγή». Όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται, αυτό το είδος εμπορίου θα έχει την αγορά του.
Στη Βόρεια Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη το φαινόμενο παίρνει άλλες διαστάσεις. Καθημερινά φθάνουν λεωφορεία με παιδιά που δε συνοδεύονται πάντα από τους γονείς τους και «ξεφορτώνονται» σε διάφορα σημεία για να προωθηθούν στην επαιτεία ή στην πορνεία.
Παιδιά σε κίνηση
Η ΑΡΣΙΣ είναι μη κυβερνητική οργάνωση που δραστηριοποιείται από το 1992 για την υποστήριξη των παιδιών και των νέων και την προάσπιση των δικαιωμάτων τους.
«Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά που συναντάμε στους δρόμους είναι Ρομά και προέρχονται από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Υπάρχει ωστόσο και μια μικρή ομάδα ελληνικής καταγωγής» λέει η κ.Βαλμπόνα Χιστούνα χαρτογραφώντας την παιδική εκμετάλλευση στις μέρες μας.
Η κ.Χιστούνα, μέλος της ομάδας street work της «Άρσις» εξηγεί στο Infokids.gr ότι τα παιδιά έχουν μετακινηθεί από τα φανάρια στις καφετέριες, τις πλατείες και τις ταβέρνες.
«Μόνο το 2013 εντοπίστηκαν περισσότερα από 400 παιδιά» λέει η κ.Χιστούνα που σχολιάζει ότι «το νούμερο είναι τεράστιος και είναι φανερό ότι ο μηχανισμός πάσχει. Τα παιδιά έρχονται συχνά συνοδευόμενα από τις οικογένειες τους, οπότε οι οικογένειες είναι αυτές που εκμεταλλεύονται τα παιδιά για να βγάλουν λεφτά. Δεν είναι ότι δεν τα αγαπάνε ή δεν θέλουν να τα φροντίσουν» σπεύδει να εξηγήσει «αλλά υπάρχει φτώχεια. Οι οικογένειες αναζητούν τρόπους να επιβιώσουν κι αυτό τους σπρώχνει να βγάλουν τα παιδιά τους στο δρόμο και να μετακινούνται με αυτό το σκοπό».
Γι” αυτό ακριβώς το σκοπό, λέει το μέλος της Άρσις δεν πρέπει να δίνουμε λεφτά στα παιδιά γιατί « τα χρήματα είναι που βγάζουν τα παιδιά στο δρόμο. Δεν δίνουμε λεφτά αλλά νερό ή χυμό, ρούχα και καπέλα το καλοκαίρι ή ζεστά ρούχα τον χειμώνα…» προτείνει.
Υπάρχουν λύσεις;
«Πρώτα απ’ όλα σε θεσμικό επίπεδο θα πρέπει να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενιαίας βάσης δεδομένων στην οποία θα έχουν πρόσβαση όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, ώστε να μπορεί να γίνεται διασταύρωση στοιχείων. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει εναρμόνιση ορισμού και διαδικασιών, ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να λειτουργούν υπό ενιαίο πλαίσιο» υποστηρίζει ο κ.Γιαννόπουλος και επισημαίνει: «Εξαιρετικά σημαντική είναι επίσης η συνεχής εκπαίδευση επαγγελματιών που είναι πιθανό να έρθουν σε επαφή με θύματα/δυνητικά θύματα εμπορίας, όπως π.χ. οι αστυνομικοί, το λιμενικό, οι συνοριοφύλακες, οι ψυχολόγοι/ΚΛ, οι γιατροί, δικαστές/εισαγγελείς, οι επιμελητές ανηλίκων κλπ».
Το πρόγραμμα Victor
Επίσης, σε εξέλιξη βρίσκεται το πρόγραμμα «VICTOR» (VictimsofChildTrafficking: ourresponsibility), με συντονιστικό φορέα το «Χαμόγελο του Παιδιού» και με Εταίρους: τη Διεύθυνση Πρόληψης Εγκληματικότητας και Σωφρονιστικής Αγωγής Ανηλίκων του υπουργείου Δικαιοσύνης ως ελληνική συμμετοχή, καθώς και τις Χώρες της Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Σλοβενίας.
Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν (SIS)
Με στόχο να αξιοποιηθεί πλήρως το Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν (SIS), όπου καταχωρούνται, μεταξύ άλλων, και οι εξαφανισμένοι ανήλικοι, κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αξιωματικοί της ΕΛΑΣ, πέρασαν από ειδική εκπαίδευση προκειμένου να ανταποκριθούν στη μάχη κατά του φαινομένου της εξαφάνισης-αρπαγής ανηλίκων.
Το Amber Alert
Το Amber Alert είναι ένα σημαντικό εργαλείο που συμβάλει καθοριστικά στον εντοπισμό παιδιών που έχουν εξαφανιστεί. Μέσω της ενεργοποίησης του συστήματος όλοι οι εμπλεκόμενοι συνεργάτες διοχετεύουν άμεσα στο κοινό τη φωτογραφία και τα στοιχεία του εξαφανισμένου ανήλικου. Σε πολλές περιπτώσεις έχουν εντοπιστεί παιδιά μετά από κλήση πολίτη στην Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000, όπου μας παρέχουν πληροφορίες, οι οποίες μετά από διερεύνηση οδηγούν στον εντοπισμό του παιδιού που αναζητείται.
«Τα ποσοστά επιτυχίας είναι πολύ υψηλά, αξίζει να αναφερθεί ότι από το 2007 που έχει ξεκινήσει τη λειτουργία του το Amber Alert, έχει ενεργοποιηθεί 27 φορές για 28 παιδιά και έχουν βρεθεί όλα εκτός από 3 παιδιά» αναφέρει ο κ.Γιαννόπουλος.
Το παιδί σου εξαφανίστηκε
Συμβουλές αντιμετώπισης προς τους Γονείς
Η πόρτα ανοίγει και το παιδί φεύγει….
Και περιμένεις ότι η πόρτα θα ξανανοίξει αλλά κάτι μέσα σου, σου λέει ότι έφυγε, το έσκασε ή τέλος πάντων χάθηκε στο δρόμο…. περιμένεις να γυρίσει αλλά όσο ο χρόνος περνάει, η αγωνία συνυπάρχει με την ελπίδα και πιστεύεις ότι θα γυρίσει….
Και όμως δεν γυρίζει…. Εσύ που πας; Τι κάνεις; Μέσα στον πανικό προσπάθησε….
● Βρες την πιο πρόσφατη φωτογραφία και ανάφερε ΑΜΕΣΑ την εξαφάνιση στο Τμήμα Ασφαλείας της περιοχής σου. ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ 24 ΩΡΩΝ.
● Επικοινώνησε με το 116000, την Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά ή την Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας, με αριθμό κλήσης το 1107 που λειτουργούν δωρεάν σε καθημερινή 24ωρη βάση. Θα λάβεις τις κατάλληλες κατευθύνσεις άμεσα, καθώς οι πρώτες ώρες και το τι θα γίνει μέσα σε αυτές παίζουν σημαντικό ρόλο για την έκβαση της εξαφάνισης.
● Να θυμηθείς αν είχε λόγο να φύγει. Εάν είχε συμβεί κάτι. Είναι πολύ σημαντική πληροφορία για να προσεγγίσει κάποιος το παιδί.
● Έχει ξαναφύγει έστω και για λίγο; Πού έχει πάει; Με ποιον μίλησε; Είναι σημαντικό να ελεγχθούν και αυτές οι πληροφορίες.
● Έχει πάρει χρήματα; Ταυτότητα; Ρούχα;
● Επικοινώνησε με φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Πιθανά να είναι κάπου που νοιώθει ασφάλεια.
● Προσπάθησε να επικοινωνήσεις μαζί του. Μέσω κινητού, sms, e-mail, σελίδων κοινωνικής δικτύωσης (τύπου Facebook). Βοηθήστε το να καταλάβει ότι νοιάζεσαι και το ψάχνεις.
● Πες του Σ’ΑΓΑΠΩ, δείξε του την αγάπη σου. Δεν είναι δεδομένο ότι την ξέρει.
● ΟΙ ώρες και πιθανά οι μέρες περνούν… και εσύ δεν κοιμάσαι, δεν τρως για να μην απασχολείς το μυαλό σου και να είσαι έτοιμος σε περίπτωση που κάτι γίνει. Όμως η δική σου σωματική κατάσταση είναι σημαντική για να είσαι αποτελεσματικός. Φάε κάτι, πιες ένα χυμό, ξεκουράσου για να είσαι πραγματικά έτοιμος.
● Σε περίπτωση που το παιδί επικοινωνήσει μαζί σας δείξτε του την αγάπη και το ενδιαφέρον σας και όχι το θυμό ή την απογοήτευση σας. Εξασφαλίστε την επικοινωνία μαζί του.
ΠΗΓΗ http://www.infokids.gr
Είναι υποχρεωμένα να «εργάζονται» εφτά ημέρες την εβδομάδα για να αποδίδουν στους διακινητές τα κέρδη τους ενώ σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν φυλακισμένα όταν δεν «δουλεύουν».
Ζουν όλη τους τη ζωή μέσα στο φόβο. Οι εκμεταλλευτές τους δεν απειλούν μόνο τη δική τους ζωή αλλά και των οικογένειών τους κι έτσι τα υποχρεώνουν να ζουν σαν σκλάβοι, με πολύ σοβαρές συνέπειες τόσο για την σωματική όσο και την ψυχολογική τους υγεία.
Αληθινή ιστορία: «Με πούλησαν οι γονείς μου»
Ο 23χρονος σήμερα Αλμπάν διηγήθηκε την ιστορία του στην εφημερίδα Καθημερινή. «Έχω περάσει όχι καλά», λέει σε σπαστά ελληνικά. «Όχι όπως περνάει αυτός που έχει οικογένεια».
Ήταν έξι ετών και ολοκλήρωνε την Α΄ Δημοτικού στην Αλβανία όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του στην Κορυτσά. Ζήτησε να πάρει τον μικρό, να τον φέρει στην Ελλάδα για να επαιτεί στα φανάρια και να στέλνει μέρος των κερδών στους γονείς του. Ο πατέρας του έδωσε τη συγκατάθεσή του. Ζητιάνευε σε πλατείες, δρόμους και αστικά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης και αργότερα της Αθήνας. Θυμάται τον διακινητή που τον κρατούσε να χτυπάει με ένα τηλέφωνο στο κεφάλι κάποιο άλλο αγόρι επειδή είχε επιστρέψει με πενιχρές εισπράξεις. Πότε μόνος, πότε μαζί με άλλα παιδιά, ο Αλμπάν τραγουδούσε στους δρόμους ή πουλούσε χαρτομάντιλα.
«Μια φορά που δεν είχα φέρει τα λεφτά στο σπίτι, γέμισαν έναν κουβά με νερό και με πνίγαν μέσα», λέει ο Τόνι, ένα ακόμα “παιδί των φαναριών”. «Αμα αντιδρούσαμε, μπορεί και να μας σκότωναν κιόλας. Δεν έχουν ψυχή. Τους ενδιέφερε μόνο το χρήμα». Περνούσε όλη την ημέρα στον δρόμο. Δεν ήξερε ελληνικά. Συνεννοούνταν με λίγες λέξεις και κινήσεις. Θυμάται μια μέρα να τον κυνηγούν κάποιοι άγνωστοι για τους οποίους τα άλλα παιδιά των φαναριών έλεγαν ότι έκαναν εμπόριο οργάνων.
Τα παιδιά των φαναριών
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 τα παιδιά των φαναριών, Ρομά και αλβανικής καταγωγής τα περισσότερα, υπολογίζονταν σε 3.000 μόνο στην Αθήνα.
Κάποιες εκατοντάδες από αυτά -τα πιο τυχερά θα υπέθετε κανείς- εντάχθηκαν σε πρόγραμμα προστασίας ανηλίκων των υπουργείων Δημόσιας Τάξης και Υγείας και Πρόνοιας. Στόχος ήταν η βραχύβια παραμονή των παιδιών σε δομές φιλοξενίας, η εξακρίβωση των στοιχείων τους και η συνένωση με τις οικογένειές τους.
Περισσότερα από 400 παιδιά των φαναριών εξαφανίστηκαν από το ίδρυμα «Αγία Βαρβάρα» την περίοδο 1998-2002. Κανείς δεν γνώριζε τι απέγιναν.
Ο φόβος ήταν ένας από τους λόγους που κάποια από τα παιδιά του «Αγία Βαρβάρα» κατευθύνονταν στο παράθυρο του πρώτου ορόφου και το έσκαγαν μόνα τους. Ο Αλμπάν λέει ότι αρκετά παιδιά επέστρεψαν στους διακινητές τους γιατί αγωνιούσαν μήπως πάθουν κακό οι οικογένειές τους στην Αλβανία. «Αμα είχα ένα νούμερο, ένα τηλέφωνο από τους γονείς μου να τους πάρω, θα είχα μείνει. Γιατί όλα εκεί ήτανε καλά», λέει.
Το 2004, δύο χρόνια μετά τον τερματισμό του προγράμματος, πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη ανέφερε ότι τα αγνοούμενα παιδιά ήταν 502 και εντόπισε τις αιτίες του προβλήματος στην υποστελέχωση του ιδρύματος και την πλημμελή φύλαξη των ανηλίκων.
Οι φύλακες-άγγελοι των «χαμένων» παιδιών
Η Βαλμπόνα Χιστούνα, ο Κώστας Γιαννόπουλος και ο Ηρακλής Μοσκώφ είναι τρεις από τους ανθρώπους που έχουν ταχθεί στο πλευρό των παιδιών που βρίσκονται καθ’ οδόν, υπό εκμετάλλευση, εγκαταλείπονται ή κακοποιούνται.
Το 2013 το Χαμόγελο του Παιδιού ειδοποιήθηκε για 160 περιπτώσεις εξαφανισμένων ανηλίκωνκαι ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος με περηφάνια λέει ότι το 95% των περιπτώσεων βρέθηκε έγκαιρα. Κι αυτό γιατί, όπως αναφέρει ο Εθνικός Εισηγητής για την καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων κ. Ηρακλής Μοσκώφ, στις περισσότερες περιπτώσεις οι εξαφανίσεις αφορούν «απαγωγές» από χωρισμένους γονείς ή έφηβους που αντέδρασαν με αυτό τον τρόπο στις πιέσεις των γονιών τους.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων εξαφανισμένων ανηλίκων αφορά σε εφήβους και συγκεκριμένα σε κορίτσια (13-18 ετών) τα οποία προβαίνουν σε φυγές από το σπίτι και ο βασικός λόγος είναι οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Ένας έφηβος μπορεί να φύγει από το σπίτι ανεξάρτητα από την οικονομική ή κοινωνική κατάσταση που επικρατεί.
«Σύμφωνα με τις διεθνείς αναφορές, η Ελλάδα αποτελεί κυρίως χώρα διέλευσης και προορισμού εμπορίας παιδιών, ενώ και εμείς ως οργανισμός έχουμε καταγράψει ελάχιστα τέτοια περιστατικά που μάλιστα δεν έχουν επιβεβαιωθεί από τις αρμόδιες αρχές» είπε ο πρόεδρος του οργανισμού «Χαμόγελο του Παιδιού», Κώστας Γιαννόπουλος και μαζί του συμφωνεί και ο κ.Μοσκώφ.
«Ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ένα παιδί που εξαφανίζεται διατρέχει υψηλό κίνδυνο να πέσει θύμα εκμετάλλευσης και εμπορίας καθότι απροστάτευτο, όπως επίσης και τα παιδιά που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες» λέει ο κ. Γιαννόπουλος κι επισημαίνει ότι περισσότερο κινδυνεύουν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σχέση τους με τους γονείς τους.
«Μια νέα πτυχή του προβλήματος έχει αναπτυχθεί μέσα από την κακή χρήση του Διαδικτύου. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελλοχεύουν κίνδυνοι για όλα τα παιδιά και κυρίως, όπως διαπιστώνουμε, για εφήβους που το σκάνε από τα σπίτια τους για να συναντήσουν κάποιον ενήλικο που συνήθως έχουν γνωρίσει μέσα από τα social media» εξηγεί ο κ. Γιαννόπουλος.
«Υπάρχουν τρεις βασικοί κρίκοι στο εμπόριο παιδιών» λέει ο κ.Μοσκώφ. «Είναι ο θύτης, το θύμα και ο πελάτης» εξηγεί λέγοντας ότι ο πελάτης είναι το ίδιο ένοχος γιατί αποδέχεται μια εγκληματική κατάσταση και ουσιαστικά την βοηθά να «ανθίσει».
Όπως λέει ο κ.Μοσκώφ, παλαιότερα απήγαγαν τα νεαρά κορίτσια και τα κρατούσαν σε καταστολή με ναρκωτικά και ξύλο προκειμένου να υπακούουν. Σήμερα τα «όπλα» τους είναι ακόμα χειρότερα.
«Το χειρότερο όπλο τους είναι το λεγόμενο “χαμογελαστό trafficking”. Μια διαδικασία ισοπέδωσης της αξιοπρέπειας του θύματος που σταδιακά παύει να ελπίζει και να διεκδικεί τη σωτηρία του. Μερικά ευρώ την ημέρα και ένα ρεπό, συχνά αρκούν ώστε το θύμα να μην επιδιώξει την απελευθέρωση και τη συνεργασία του με τις αρχές» εξηγεί.
Τα θύματα χωρίς να κοστίζουν αποδίδουν τα μέγιστα. Αντιμετωπίζονται, λέει ο κ.Μοσκώφ, σαν να μην υπάρχουν αφού δεν έχουν πλέον καμία ταυτότητα. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που είναι τόσο δύσκολη η εξάλειψη αυτού του εγκλήματος. Τα ίδια τα θύματα δεν αναζητούν τη σωτηρία τους σε κάποιες περιπτώσεις από φόβο και σε άλλες επειδή παρουσιάζουν το “σύνδρομο της Στοκχόλμης”, που σε κάνει να ταυτίζεσαι με αυτό που ζεις και να πιστεύεις ότι αυτό σου αξίζει. Από την άλλη πλευρά, τα ίχνη των διακινητών δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν καθώς η οικονομική ευμάρεια και τα συμφέροντα με τα οποία συνεργάζονται τους εξασφαλίζουν συχνά την υπεράσπιση του καλύτερου ποινικολόγου και τους βοηθά να παρουσιάζουν ένα άμεμπτο κοινωνικό προφίλ για τους εαυτούς τους. Και φυσικά όσο υπάρχει «ζήτηση», θα υπάρχει και «παραγωγή». Όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται, αυτό το είδος εμπορίου θα έχει την αγορά του.
Στη Βόρεια Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη το φαινόμενο παίρνει άλλες διαστάσεις. Καθημερινά φθάνουν λεωφορεία με παιδιά που δε συνοδεύονται πάντα από τους γονείς τους και «ξεφορτώνονται» σε διάφορα σημεία για να προωθηθούν στην επαιτεία ή στην πορνεία.
Παιδιά σε κίνηση
Η ΑΡΣΙΣ είναι μη κυβερνητική οργάνωση που δραστηριοποιείται από το 1992 για την υποστήριξη των παιδιών και των νέων και την προάσπιση των δικαιωμάτων τους.
«Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά που συναντάμε στους δρόμους είναι Ρομά και προέρχονται από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Υπάρχει ωστόσο και μια μικρή ομάδα ελληνικής καταγωγής» λέει η κ.Βαλμπόνα Χιστούνα χαρτογραφώντας την παιδική εκμετάλλευση στις μέρες μας.
Η κ.Χιστούνα, μέλος της ομάδας street work της «Άρσις» εξηγεί στο Infokids.gr ότι τα παιδιά έχουν μετακινηθεί από τα φανάρια στις καφετέριες, τις πλατείες και τις ταβέρνες.
«Μόνο το 2013 εντοπίστηκαν περισσότερα από 400 παιδιά» λέει η κ.Χιστούνα που σχολιάζει ότι «το νούμερο είναι τεράστιος και είναι φανερό ότι ο μηχανισμός πάσχει. Τα παιδιά έρχονται συχνά συνοδευόμενα από τις οικογένειες τους, οπότε οι οικογένειες είναι αυτές που εκμεταλλεύονται τα παιδιά για να βγάλουν λεφτά. Δεν είναι ότι δεν τα αγαπάνε ή δεν θέλουν να τα φροντίσουν» σπεύδει να εξηγήσει «αλλά υπάρχει φτώχεια. Οι οικογένειες αναζητούν τρόπους να επιβιώσουν κι αυτό τους σπρώχνει να βγάλουν τα παιδιά τους στο δρόμο και να μετακινούνται με αυτό το σκοπό».
Γι” αυτό ακριβώς το σκοπό, λέει το μέλος της Άρσις δεν πρέπει να δίνουμε λεφτά στα παιδιά γιατί « τα χρήματα είναι που βγάζουν τα παιδιά στο δρόμο. Δεν δίνουμε λεφτά αλλά νερό ή χυμό, ρούχα και καπέλα το καλοκαίρι ή ζεστά ρούχα τον χειμώνα…» προτείνει.
Υπάρχουν λύσεις;
«Πρώτα απ’ όλα σε θεσμικό επίπεδο θα πρέπει να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενιαίας βάσης δεδομένων στην οποία θα έχουν πρόσβαση όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, ώστε να μπορεί να γίνεται διασταύρωση στοιχείων. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει εναρμόνιση ορισμού και διαδικασιών, ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να λειτουργούν υπό ενιαίο πλαίσιο» υποστηρίζει ο κ.Γιαννόπουλος και επισημαίνει: «Εξαιρετικά σημαντική είναι επίσης η συνεχής εκπαίδευση επαγγελματιών που είναι πιθανό να έρθουν σε επαφή με θύματα/δυνητικά θύματα εμπορίας, όπως π.χ. οι αστυνομικοί, το λιμενικό, οι συνοριοφύλακες, οι ψυχολόγοι/ΚΛ, οι γιατροί, δικαστές/εισαγγελείς, οι επιμελητές ανηλίκων κλπ».
Το πρόγραμμα Victor
Επίσης, σε εξέλιξη βρίσκεται το πρόγραμμα «VICTOR» (VictimsofChildTrafficking: ourresponsibility), με συντονιστικό φορέα το «Χαμόγελο του Παιδιού» και με Εταίρους: τη Διεύθυνση Πρόληψης Εγκληματικότητας και Σωφρονιστικής Αγωγής Ανηλίκων του υπουργείου Δικαιοσύνης ως ελληνική συμμετοχή, καθώς και τις Χώρες της Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Σλοβενίας.
Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν (SIS)
Με στόχο να αξιοποιηθεί πλήρως το Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν (SIS), όπου καταχωρούνται, μεταξύ άλλων, και οι εξαφανισμένοι ανήλικοι, κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αξιωματικοί της ΕΛΑΣ, πέρασαν από ειδική εκπαίδευση προκειμένου να ανταποκριθούν στη μάχη κατά του φαινομένου της εξαφάνισης-αρπαγής ανηλίκων.
Το Amber Alert
Το Amber Alert είναι ένα σημαντικό εργαλείο που συμβάλει καθοριστικά στον εντοπισμό παιδιών που έχουν εξαφανιστεί. Μέσω της ενεργοποίησης του συστήματος όλοι οι εμπλεκόμενοι συνεργάτες διοχετεύουν άμεσα στο κοινό τη φωτογραφία και τα στοιχεία του εξαφανισμένου ανήλικου. Σε πολλές περιπτώσεις έχουν εντοπιστεί παιδιά μετά από κλήση πολίτη στην Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000, όπου μας παρέχουν πληροφορίες, οι οποίες μετά από διερεύνηση οδηγούν στον εντοπισμό του παιδιού που αναζητείται.
«Τα ποσοστά επιτυχίας είναι πολύ υψηλά, αξίζει να αναφερθεί ότι από το 2007 που έχει ξεκινήσει τη λειτουργία του το Amber Alert, έχει ενεργοποιηθεί 27 φορές για 28 παιδιά και έχουν βρεθεί όλα εκτός από 3 παιδιά» αναφέρει ο κ.Γιαννόπουλος.
Το παιδί σου εξαφανίστηκε
Συμβουλές αντιμετώπισης προς τους Γονείς
Η πόρτα ανοίγει και το παιδί φεύγει….
Και περιμένεις ότι η πόρτα θα ξανανοίξει αλλά κάτι μέσα σου, σου λέει ότι έφυγε, το έσκασε ή τέλος πάντων χάθηκε στο δρόμο…. περιμένεις να γυρίσει αλλά όσο ο χρόνος περνάει, η αγωνία συνυπάρχει με την ελπίδα και πιστεύεις ότι θα γυρίσει….
Και όμως δεν γυρίζει…. Εσύ που πας; Τι κάνεις; Μέσα στον πανικό προσπάθησε….
● Βρες την πιο πρόσφατη φωτογραφία και ανάφερε ΑΜΕΣΑ την εξαφάνιση στο Τμήμα Ασφαλείας της περιοχής σου. ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ 24 ΩΡΩΝ.
● Επικοινώνησε με το 116000, την Ευρωπαϊκή Γραμμή για τα Εξαφανισμένα Παιδιά ή την Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας, με αριθμό κλήσης το 1107 που λειτουργούν δωρεάν σε καθημερινή 24ωρη βάση. Θα λάβεις τις κατάλληλες κατευθύνσεις άμεσα, καθώς οι πρώτες ώρες και το τι θα γίνει μέσα σε αυτές παίζουν σημαντικό ρόλο για την έκβαση της εξαφάνισης.
● Να θυμηθείς αν είχε λόγο να φύγει. Εάν είχε συμβεί κάτι. Είναι πολύ σημαντική πληροφορία για να προσεγγίσει κάποιος το παιδί.
● Έχει ξαναφύγει έστω και για λίγο; Πού έχει πάει; Με ποιον μίλησε; Είναι σημαντικό να ελεγχθούν και αυτές οι πληροφορίες.
● Έχει πάρει χρήματα; Ταυτότητα; Ρούχα;
● Επικοινώνησε με φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Πιθανά να είναι κάπου που νοιώθει ασφάλεια.
● Προσπάθησε να επικοινωνήσεις μαζί του. Μέσω κινητού, sms, e-mail, σελίδων κοινωνικής δικτύωσης (τύπου Facebook). Βοηθήστε το να καταλάβει ότι νοιάζεσαι και το ψάχνεις.
● Πες του Σ’ΑΓΑΠΩ, δείξε του την αγάπη σου. Δεν είναι δεδομένο ότι την ξέρει.
● ΟΙ ώρες και πιθανά οι μέρες περνούν… και εσύ δεν κοιμάσαι, δεν τρως για να μην απασχολείς το μυαλό σου και να είσαι έτοιμος σε περίπτωση που κάτι γίνει. Όμως η δική σου σωματική κατάσταση είναι σημαντική για να είσαι αποτελεσματικός. Φάε κάτι, πιες ένα χυμό, ξεκουράσου για να είσαι πραγματικά έτοιμος.
● Σε περίπτωση που το παιδί επικοινωνήσει μαζί σας δείξτε του την αγάπη και το ενδιαφέρον σας και όχι το θυμό ή την απογοήτευση σας. Εξασφαλίστε την επικοινωνία μαζί του.
ΠΗΓΗ http://www.infokids.gr
Δημοσίευση σχολίου